Ik ben een normale moeder en geen IS-moeder zoals we genoemd worden. Ik wil alleen maar terugkomen; terugkomen naar mijn familie voor de nodige steun, liefde en hulp. Ik wil uiteraard ook de juiste hulp van begeleiding en programma’s. Ook al klinkt het cliché maar ook wij zijn slachtoffers van IS geworden. Ik wil samen met mijn kinderen terug de maatschappij in en een normaal leven leiden. Op een bepaald moment moest je van IS een eed afleggen. Dit heb ik NOOIT gedaan. Ik heb nooit achter hen gestaan en leefde afgesloten van de buitenwereld. Mijn man zei altijd dat we er nooit zouden uitgeraken, want ook voor ons was er de kans op onthoofding. Voor we naar Syrië kwamen, werd ons gezegd dat we gewoon een kijkje konden nemen en gewoon teruggaan wanneer het ons niet beviel.
Toen we aankwamen, werden we onmiddellijk van elkaar gescheiden. Er werd ons gezegd dat we nooit meer terug zouden gaan en onze paspoorten werden vernietigd. Meer en meer moest ik vaststellen hoe psychopatisch het was. Ik kan over alle gruwel schrijven, maar dat zou te veel worden. Na de dood van mijn man vernam ik dat er smokkelaars waren. Ik zocht contact met hen, maar dit was niet zo simpel. Ik moest en zou eruit geraken. Dat was mijn enige focus.
Ik smeek nogmaals mij een kans te geven op een normaal leven samen met mijn kinderen. Ik droom en huil elke dag voor mijn kindjes, om hen te geven wat ik als kind heb gehad. Ik vraag je te luisteren naar mijn verhaal en me een kans te geven samen met mijn kinderen. Haal ons uit deze ene nachtmerrie na de andere. (Een moeder vanuit de kampen)
