Enige tijd geleden, toen we net te horen kregen dat ze de kinderen willen komen halen zonder de moeders, kwam mijn zoontje bij me zitten. Ik was aardappelen aan ’t schillen. Hij vroeg: “Mama waarom komt Belgie niet’? “Omdat ze alleen jullie, de kindjes, willen meenemen en mama niet.” “Neeee mama dan ik en broertje ook hier blijven.”
De nacht daarop werd hij schokkend en huilend wakker… “Wat is er lieverd? Wat is er?” Hij kon niet praten. Ik pakte hem vast en vroeg of hij pijn had? Hij kon nog steeds niet praten. Weer vroeg ik wat er scheelde. Na een vijftal minuten antwoordde hij: “Mama, ik en broertje niet weg zonder jou eh wij bij jou blijven eh.” Hij had duidelijk een nachtmerrie en zijn hele lichaam beefde toen hij wakker werd.
Twee dagen later gebeurde hetzelfde. Weer werd hij schokkend en huilend wakker. Ik zei dat hij niet bang moest zijn: “Mama is hier en blijft bij jullie.”
Ondertussen is het mij ook overkomen. Al een paar keer droomde ik dat ze plots aan de tent stonden en me mijn kinderen afpakten. Ook ik werd huilend wakker. De tranen rolden ook over mijn wangen.
We hebben al jaren geleefd in een nachtmerrie en nog steeds blijft het doorgaan. We willen dat deze nachtmerries ophouden. We vragen om berecht te worden voor hetgeen we hebben misdaan. We vragen te stoppen onze kinderen te straffen, want zij hebben niemand iets misdaan. (Een moeder vanuit de kampen)
